Լեռների վրա մարամուտ էր պառկել...
Նա այդպես էլ չսովորեց մենակությանը... չնայած ողջ կյանքը մենակի գրկում էր անցկացրել...
Պարզապես մարդիկ հասնում են մի տարիքի, երբ կարևորվում է չնչինը... մի ժպիտ... մի նուրբ խոսք... ու մարդու հոգում նոր արև է ծաղկել...
Ծերության հետ երբեմն պաղում է այն արևը... որ կար երիտասարդության տարիներին...
Նա ծերացել էր լոկ մարմնով: Էլ չի կարողանում հանգիստ քայլել: Նա երջանիկ... չգիտեմ՝ եղել է, թե ... Բայց չի դադարել հոգով քայլել մանկության արահետով, որ միշտ երկնքի ծաղկած Արևի մոտ է տանում...
Մայրամուտը կամաց գիշեր է դառնւոմ...
Գիշերը քնել է լեռներին...
31.07.2012թ.
Տատիկս... սիրում եմ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий